Frangmento de "O faro escuro" de María López Sández

Para Catalina era reconfortante ter algo que se movese, que introducía un elemento de variedade no escenario inmóbil e monótono do pozo

Durante as primeiras horas de reclusión, cando o traumatismo aínda non lle permitía orientarse, pensara nas rapazas desaparecidas e asasinadas. Olalla Riveiro, Tanaia Fernández, Sara Tarrio. Sabíase que, desde o secuestro, eran mantidas con vida durante dúas semanas. Temera a violación, a tortura, o asasinato.

Pero a medida que recuperara conciencia do sucedido, a idea que se fora formando na súa mente era ben distinta. Agora sabía con precisión cal sería o día. O 18 de maio decidiríase se vivía ou morría. O problema era que ignoraba que día era e seguía perdida naquela insoportábel confusión temporal. Para estar preparada facía exercicio no escaso espazo de que dispoñía. Como non podía correr, saltaba; como non tiña ningún peso nin resistencia, facía flexións, absominais, exercicios compresivos, e logo estiraba os músculos. Aquela disciplina física permitíalle tamén prepararse mentalmente. En primeiro lugar, necesitaba construir unha mochila, algo co que ataar firmemente a Coco as suas costas. Sabía que non conseguiría sobrevivir se o can morría. Colleuno e mirou aqueles fermosos ollos verdes.

-Farémomo xuntos, Coco.

Comentarios

  1. É moi pouco o publicado para comentar; farían falta polo menos dúas páxinas. Ben feito que esa fermosa moza escriba.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Fragmento de "Los últimos días de nuestros padres" de Joël Dicker

SANTIAGO DE COMPOSTELA EN LOS LIBROS

"O faro escuro" de María López Sández