Fragmento de "O enigma de Caronte" de Carlos Vila Sexto

"-Avó...-dixo ela nun murmurio, coma se aínda non o crese.

Xoaquín sorriulle, coma se levase moito tempo sen vela. Acaricioulle a man e despois estendeu a súa, sinalando un dos andeis da libraría, onde aínda conservaba recordos dunha vida da que xa non se lembraba en absoluto. Álex mirouno de novo, sen comprender. Xoaquín sorríulle, pícaro, coma un neno pequeno.

-Ten un dobre fondo...

Ela non entendeu. Achegouse ao andel que sinalaba.

-¿Qué e o que ten un dobre fondo, avó?Aquí só están os teus libros...

Pasou a man por riba deles, movéndoos un pouco. Cando o fixo, pareceulle ver algo detrás duns antigos volumes de historia. Curiosa, meteu a man e sacou do fondo do andel unha vella caixa de cigarros. Estrañada, volveuse sentar xunta ao seu avó. 

-¿É iso o que...?

Pero el xa non estaba alí. A súa mirada volvera perderse no exterior, no pardal que camiñaba a pequenos e eléctricos saltos polo peitoril da ventá. Álex non puido reprimir un xesto de desgusto: aquela podía ser a derradeira vez que volvía ver o avó que recordaba. Gustaríalle poder aproveitar aqueles segundos de lucidez para dicirlle o moito que o quería e o moito que o botaba de menos, xa que aínda que a nena llo repetía todos os días, non estaba segura de que a escoitase.

Resignada, volveu a vista á caixa. Dentro só había moedas vellas, chaveiros oxidados, navallas dentadas, tarxetas de comercios e papeis con nomes e números de teléfono que agora resultaban xa de todo inintelixibles.

"Ten un dobre fondo..."

Álex achegouse ao escritorio e envorcou a caixa sobre el. Quedou mirando o interior baleiro,  e deu un golpiño co dedo na madeira da base. Non lle parecía que soase a oco, pero se o seu avó dixera aquilo...

Colleu unha das navallas que caeran sobre o escritorio e usouna para despegar a madeira, o que conseguiu sen demasiada dificultade. En efecto, había un dobre fondo, de apenas medio centímetro de altura, pero non había nada dentro. Non sabía que esperaba atopar alí, pero sentiuse decepcionada de todos os xeitos. Dende que o seu avó lles dera a pista para poñer en funcionamento a escultura do mariñeiro, confiaba en que lles fose dando máis información sobre aquela historia que parecía coñecer ben. Non obstante, el volvera afastarse de todo e de todos, e ela fora incapaz de arrancarlle nha soa palabra.

Por iso aqueles dez segundos nos que parecera recobrar a consciencia foran tan importantes. Agora, ademáis de importantes, foran totalmente desaproveitados. Colleu a madeira que sacara da caixa para volver gardala.

E entón viuna"