Fragmento de "A identidade fascinada" de Antonio Piñeiro


" E logo estaba Clangor a ábsida da noite ou o sancta sanctorum dos grupos e nomes que viñan de pulular pola cidade, plenos de contarse as cousas, contra a distonía de faros, miradas, reverberación, tasca e boîte.

Clangor era coma unha bag de románico ou de romanicogótico, o bolsiño bandoleira cargado de cleenex con suor, resto de estoxo, músicas e ritmos estudados. Dicía Fernando Pereira que a apertura de Clangor coincidiu co peche de Rock-Ola. Era iso. O paso dun período a outro. O novo. Claramente mentres se cocía a sopa dos baby boomer nas vellas olas-aulas da Universidade compostelá. O canto ortoédrico, branco e negro, da Clangor, era xa para a linguaxe de xestos, o sorriso, o labio, os flocos ou o movemento divinizado dos corpos. Difícil entrar alí noutra conversación que non fose a da música.

 As viñetas, o saxo, as figuras anxo, os movementos cavernarios que eran parte daquel ritual two tone das paredes, a cuxos pés quedaban sempre embarulladas as pilas de bolsiños, vasos tubo, e chaquetas, cos folios aínda -quizais- de apuntamentos nos petos. 

Era a confianza tácita do local, da rúa interior e penumbra de Clangor onde, coma nas rúas do ensanche, todos os descoñecidos se coñecían.

A Clangor chegárona a cualificar como a primeira sala da España posfranquista en programar bandas independentes. Ben. Quizáis iso sería aventurarse demasiado; pero o que si foi significativo é esa implicación: traer a música a Santiago. Ese foi, sen dúbida, un dos catalizadores. Máis alá de que o propio local, xunto co Hipódromo, fose tamén estímulo ou orixe dalgúns dos máis importantes protagonistas da música dos oitenta en Galiza."

Comentarios

Entradas populares de este blog

Fragmento de "Los últimos días de nuestros padres" de Joël Dicker

SANTIAGO DE COMPOSTELA EN LOS LIBROS

"O faro escuro" de María López Sández