Palabras y Mundos

Unha nova lectura tráeme ata aquí, o libro " As terapias da doutora Ledicia " da escritora Raquel Castro . A Editorial Galaxia encadra esta pequena maravilla na súa colección Árbore. Atopamos aquí un pequeno conto moi orixinal, en realidade, unha pequena obra de teatro na que se reflicten moitos dos problemas da nosa sociedade. Unha sociedade enferma, na que o diñeiro, as redes sociáis e uns valores equivocados, (se lle da máis importancia ó aspecto exterior das persoas que ó seu mundo interior; emítese a mensaxe equívoca de que  canto máis diñeiro tes más vales entre outros; foméntase a insolidaridade e a violencia, etc) fan que os cidadáns se volvan máis frios e insolidarios cos seus conxéneres, se aislen, e fabriquen un mundo ideal e unha imaxe persoal falsa a través das redes sociáis, e só pensen en aparentar o que non son en realidade, para encanxar nunha sociedade que te xulga constantemente. Raquel Castro, trae da súa man persoaxes moi divertidos e moi típi...

Nacín en Alxén (Salvaterra do Miño) no ano 1971. Son profesora de Lingua Galega e Literatura no ensino secundario. Dedícome ao teatro dende o ano 1999, cando comezo a dirixir o Grupo amador Ata Sempre de Alxén. Impartín clases e escribín obras para o grupo de teatro do CEP Carlos Casares de Alxén e actualmente dirixo o Grupo de Teatro da SDC de Salvaterra.  Teño algúns premios e este As terapias da Doutora Ledicia recibiu o Premio de Honra nos premios Estornela de Teatro que convoca a Fundación Xosé Neira Vilas, no ano 2014.

" DOUTORA: Continúe vostede, señora.    VELLA: A verdade é que sinto que hoi alguén roubándome as palabras e substituíndoas por outras novas, alleas. (Mira de esguello para o Home do Saco)    MARÍA DOS MELES: Ás veces, a min, tamén me pasa o mesmo.    MARÍA CASTAÑA: E sentes coma se a lingua se che volvese de trapo de non usala.    MARÍA SILVEIRA: Non hai tempo para falar, miñas amigas! Agora as palabras escríbense en WhatsApp.    VELLA: Eu son vella, mais aínda teño moitas cousas que dicir, porén semella que ninguén me quere escoitar.    DOUTORA: Non diga  iso, señora, nós estámola escoitando. Quizais debería vostede quitar esa roupa que leva e amosarse máis nova, máis leda.    CAROLINA: Doutora, non pretenderá converter a consulta nun salón de estética?    DOUTORA: A nosa imaxe ten moito que ver con como nos sentimos. (Vai onda a VELLA) Fóra este mantelo, fóra este pano, enderéiteme...

Chegou ata as miñas mans este libro pequeno de título " Vic e Bombona " da escritora Sara Barreiro . A Editorial Galaxia inclúe este libro na súa colección Árbore, dedicada as lecturas para nenas e nenos maiores de 10 anos. Sen dúbida é unha historia moi orixinal e que te mantén pegada as súas follas desde o principio ata o final do libro. É unha narración feita co unha linguaxe sinxela cuio protagonista é un cativo, aventureiro e curioso que ben podría ser un dos nosos cativos. Os nenos sentiránse moi intrigados e non pararán de ler porque lles gustaría pasar unha aventura así de divertida nas súas vidas. Bic, que así se chama o protagonista deste pequeno conto, fará uns incribles achados no seu pobo que levarano a descubrir historias e misterios doutros tempos. Non penso contar máis cousas do argumento do libro, o que si diréi é que de maneira sutil a autora leva a reflexión os nenos sobre o respecto ós mestres e lles fai meditar sobre a importancia de acudir ó co...

" O neno abriu moito os ollos e púxose de xeonllos para tocar a trapela, pero non a alcanzou, polo que dun salto caeu dentro do burato e  escoitou como a madeira sobre a que se puxera de pé, renxía. Moveuse con coidado mentres falaba con Bombona. - Pero amiga! Como o conseguiches? Por isto tiñas onte as patas cheas de terra, agora entendo...Es a mellor cadela do mundo. Imos tentar abrir esta trapela e ver que hai dentro. E mañá volveremos para ver de adiviñar que hai ao outro lado da corda sen pillar unha molladura e sen que mamá berre cos dous. Vic analizou os bordos da trapela. Para levantala tería que sair do burato, senón sería imposible. Coa man dereita limpou os restos de terra que quedaran sobre a madeira e descubriu unha inscrición que dicía "The Brigde". Seguiu quitando a terra e atopou unha pechadura. Desilusionouse un pouco, pois aquilo significaba que precisaba dunha chave para abrir a porta. Era unha pechadura de chave grande, de tipo antiga, coma...

 O libro " O viaxeiro radical ", de Xerardo Quintiá, é unha pequena novela na que se relatan parte dos momentos da vida dun persoaxe que elexiu vivir na nosa costa galega dunha maneira diferente.  Pola súa forma de vivir e pensar foi criticado, máis tamén foi amado por aqueles que o coñeceron ben. O viaxeiro radical, existiu na realidade e creo que non hai nin un só galego en toda a nosa terra que non soupera del, unos tratábano de tolo, outros admiraban a súa obra, e a moitos coma a min nos resultaba indiferente ainda que un pouco de curiosidade si que nos movia cando de él se falaba nos medios de comunicación, curiosidade por saber qué era o que movía a este home a ter ese comportamento e a facer as cousas extrañas (extrañas para min, claro) que facía. Traio esta obra da Editorial Galaxia ata as vosas mans porque aquí, con este libro, saberedes da vida deste home, o porqué do seu comportamento, e aprenderedes que, o que é diferente, non ten por qué ser malo máis ...

Xerardo Quintiá (Friol, 1970), poeta e narrador, publicou os seus primeiros traballos no suplemento cultural "Táboa Redonda" de El Progreso e colaborou despois en revistas como Dorna e Xistral .  En 1997 sae do prelo o seu primeiro libro, Finísimo po nas ás ; posteriormente, publica os libros de relatos Unha soa man e outros intres (1999) e Un rabaño de ovellas brancas (2001). No ano 2009 publica o libro Ke-Tumba Ke-Tamba . De 2002 é O libro dos aparecidos e, de 2012, Hotel Cidade Sur , tamén dedicados á narrativa curta.  Como poeta é autor de Ailalalelo de auga (2001), Poesía en Ruta , Premio Fermín Bouza Brey en 2005, e Fornelos &Fornelos , primeira fundación, Premio Fiz Vergara Vilariño en 2011. No ano 2015 publica o libro do que falamos neste blogue O viaxeiro radical

" En certo xeito, querido Manfred, a vida é así, e a todos nos pasa o mesmo. Quero dicir que, se o miras ben, a vida consiste niso, en carretar unha pedra costa arriba e cando chegas á cima e volves a vista, ves como todo se esmendrella e tes que empezar outra vez. Quizabes a felicidade, se é que a hai, estea en non pensar moito, ou en disimular cun mesmo e convencerse de que cada vez a pedra é unha pedra distinta, e tamén o monte, e tamén a cima. Así, polo menos, o esfrozo non é tan absurdo. Non cho parece? Nunha das túas cartas dicíasme que eu era un home práctico e que todo o que facía se cimentaba en algo real e tanxibel. É certo. Sempre me fiei máis daquilo que vexo e toco que de calquera outra cousa: o meu son os parafusos e a graxa e os motores, aí son feliz; pero malia o meu apego á realidade vexo claramente esa aura que sempre te envurullou e amólame que a xente che faga dano. Como che dicía ao primeiro, tes que ser forte. Non queda outra. E se che esmendrellaron o q...