Fragmento de "Coma unha áncora" de Iria Collazo López
" O pesadelo comenzara había anos, lonxe da terra, e sempre se vía a si mesma como unha bolboreta presa dunha enorme arañeira en que un becho xigante a vixiaba con ollos de ollomol podre agardando dar boa conta das súas vísceras. Pero neste terrible día de novembro non foran os pesadelos os que a espertaran. O mal fado quixo que o día de alegría na bisbarra as campás da igrexa esgazasen o silencio á mañá cedo, e non anunciando a festa, senón a desgraza máis absoluta. María non conseguira pegar ollo desde a visita da Cegha. Ignoraba de que cova falaba e por que dicía que ía estar alí con Manuel. Puido pensar que tan só era unha tolemia, unha maldade de Amalia, ou mesmo un estraño xogo, pero soubo que era certo cando caeu no pozo branco dos seus ollos. Ollos brancos coma a neve que caera estes días e que xeara os tellados das casiñas das que saía agora a xente atemorizada, alertada polas badaladas incesantes que ventaban a desgraza e que a ela xa non a sorprenderan. M
